Het is zaterdagavond, het is rustig op straat in Leeuwarden. Sinds de corona crisis zijn veel dingen anders, ook bij ons. Normaal gesproken maakten we ons op voor de zondagdienst bij ons in de kerk. Mijn man Jan is BHV’ er, hij zal morgenochtend wel aanwezig zijn in de gemeente. Ikzelf niet, ik pas thuis op twee van de zeven kleinkinderen. De gemeente is voor ons normaal gesproken de plek waar we ons thuis voelen, we leven met elkaar mee. Ik mis het erg dat we elkaar nu minder kunnen zien. Normaal ben je twee keer per zondag bij elkaar, dus het contrast met de huidige situatie is groot.
'Onze' GKv
We zijn van kinds af aan grootgebracht in een christelijk gezin. We kwamen beiden uit de Gereformeerde Kerk vrijgemaakt. Onze ouders gingen ons voor in het geloof. We volgden het typische christelijke plaatje: een gereformeerde school, catechisatie, bijbelstudie, vereniging en belijdenis doen. ‘Onze’ GKv, bestaat uit ongeveer 700 leden. Deze zijn onderverdeeld in wijken en groeigroepen waar Jan en ik actief aan meedoen. Mede doordat we hier al een tijd wonen, ik al meer dan 50 jaar, hebben we veel contacten binnen de gemeente. We vinden het fijn om samen de gemeente te dienen. Jan zit in de kerkenraad en ik heb een tijd in de commissie van beheer en het kinderwerk gezeten. In de tijd dat onze kinderen de basisschoolleeftijd hadden, hebben wij het kinderwerk opgestart. Momenteel is er elke zondag KinderBijbelClub en vanuit de kerk hebben we een kinderclub opgericht in de wijk, daar ben ik nu nog steeds één van de groepsleiders.
De kids
Kinderen hebben mijn hart. Jan en ik komen beide uit een groot gezin, dat hebben we zelf als heel plezierig ervaren. Het is dan ook niet verwonderlijk dat we al jong wisten dat we zelf ook een groot gezin wilden, als dat ons gegeven was. Inmiddels zijn al onze vijf kinderen volwassen. Onze kinderen gingen al op jonge leeftijd mee naar de kerk, de kleintjes één keer per zondag, de grotere twee keer. Eerst mochten ze naar de crèche en daarna mee naar de dienst. Natuurlijk verwacht je als ouders niet dat ze al van alles meekrijgen, maar wel dat ze zich daar gezien en welkom weten. De kinderen wisten door ons dat er allerlei taken waren die gedaan moesten worden in de kerk en naarmate ze opgroeiden pakten ze dat zelf ook op. Onze drie dochters hebben opgepast in de crèche en één van onze zoons heeft regelmatig in de dienst gezongen.
Totdat onze oudste dochter in de pubertijd kwam, waren wij een doorsnee christe-lijk gezin.
Kinderen gaan hun eigen weg
Totdat onze oudste dochter in de pubertijd kwam, waren wij een doorsnee christelijk gezin. Ons geloof liep als een rode draad door ons leven en dat van onze kinderen. In navolging van onze ouders gingen ook onze kinderen naar een gereformeerde basisschool en middelbare school. Ook zij gingen naar catechisatie en onze verwachting was dat alle vijf belijdenis zouden doen. Dat ze zouden trouwen en - als dat hun wens was en God zou het hun schenken - een gezin zouden mogen stichten.
Dat kinderen hun eigen weg gaan word je als moeder wel verteld, maar dat het zo zou lopen had ik nooit gedacht! Misschien is het ook maar het beste dat je van tevoren niet alles kunt bedenken of weten. Waar Jan en ik in ieder geval geen rekening mee hadden gehouden is dat één van onze kinderen homoseksueel kon zijn. Wij wisten niets van homoseksualiteit. De enige keer dat erover werd gesproken was op onze middelbare school tijdens maatschappijleer. Daar hadden we geleerd dat het oké was als je homoseksueel bent, want daar kon je niets aan doen. Maar je mocht het niet zijn, dus niet praktiseren. In onze omgeving kenden wij ‘ze’ ook niet. Het was een ver-van-onze-bedshow, totdat een van onze kinderen de moed vatte en ons meenam naar een onbekende wereld. Benieuwd naar deze onbekende wereld?
Dat kinderen hun eigen weg gaan word je als moeder wel verteld, maar dat het zo zou lopen had ik nooit gedacht! Misschien is het ook maar het beste dat je van tevoren niet alles kunt bedenken of weten. Waar Jan en ik in ieder geval geen rekening mee hadden gehouden is dat één van onze kinderen homoseksueel kon zijn. Wij wisten niets van homoseksualiteit. De enige keer dat erover werd gesproken was op onze middelbare school tijdens maatschappijleer. Daar hadden we geleerd dat het oké was als je homoseksueel bent, want daar kon je niets aan doen. Maar je mocht het niet zijn, dus niet praktiseren. In onze omgeving kenden wij ‘ze’ ook niet. Het was een ver-van-onze-bedshow, totdat een van onze kinderen de moed vatte en ons meenam naar een onbekende wereld. Benieuwd naar deze onbekende wereld?
Nog niet uitgelezen?