Ga terug

Coming-out in 50 tinten

Ik wist dat ik mijn ouders pijn ging doen door uit de kast te komen. Het contrast zou niet groter kunnen zijn: ik was gelukkig vanwege mijn nieuwe relatie, maar juist mijn geluk zou hun zo veel ongeluk brengen. Toch wist ik dat ik deze stap wilde zeggen. Ik wilde eerlijk zijn en geen dubbelleven leven.

Ik koos mijn moment zorgvuldig. Het was een mooie zondag. Zo’n traditionele zondag zoals er niet veel meer zijn sinds ik niet meer in Nederland woon. Samen naar de kerk. Koffie drinken met wat lekkers en de preek bespreken.

Maar de vertrouwde gezelligheid was schijn. Want ik wist dat ik hun één van de ergste dingen ging vertellen die hun kon overkomen. Ik wist dat ik de shock in hun ogen zou zien. De realisatie dat het écht waar was. Dat zij nu ‘één van die ouders’ geworden waren. Ik zou willens en wetens de bom droppen die hun leven overhoop zou halen. En dat terwijl zij al die jaren dachten dat zij ‘veilig’ waren. Hun kinderen waren gelukkig ‘gewoon’ als hetero uitgevallen.

Zwart Scenario

Ik was zenuwachtig, maar ik wist dat het moment gekomen was. Ik begon dus maar met de woorden: “Ik ben niet naar Nederland gekomen om alleen maar gezellig samen een zondag met elkaar te hebben. Maar ik ben gekomen om jullie iets te vertellen wat ik het liefst persoonlijk wil delen met jullie.”

“Ik val op vrouwen en ik heb iemand ontmoet.”

Meteen veranderde de hele atmosfeer. Het leek alsof ze fysiek een klap hadden geïncasseerd, zo hard kwam deze boodschap aan. De pijn en het verdriet leken lichamelijk, tastbaar, voelbaar, ze overspoelden mijn ouders compleet. Maar wat ik het meest vreesde, gebeurde niet. Ze verzekerden mij dat ze de relatie goed wilden houden met mij. En ze geloofden mij. Voor mij voelde dit als een opluchting. Mijn meest zwarte scenario was niet uitgekomen.

Grijstinten

Mijn verhaal van mijn coming-out is niet in een hokje te duwen. Het volgt niet het standaard positieve verhaal dat ongeveer zo gaat: degene die uit de kast komt is enorm bang en zenuwachtig om afgewezen te worden, maar uiteindelijk blijkt die angst ongegrond omdat iedereen elkaar vol liefde en acceptatie in de armen valt. Maar mijn verhaal volgt ook niet de tegenhanger van het positieve verhaal, waarin de afwijzing van de omgeving uiteindelijk leidt tot een definitieve breuk.

In mijn coming-out zijn er een stuk meer grijstinten. Mijn ouders benadrukten telkens dat ze het contact niet kwijt wilden. Toch ook aan de andere kant bleven ze wel benadrukken dat het misschien ‘een fase’ was, tijdelijk, dat de Bijbel echt wat anders zegt en dat dit niet Gods wil is. Mijn moeder staat bijvoorbeeld wél open om meer te weten over hoe ik de Bijbel lees: als ik als theoloog in de Bijbel lees dat het wél kan, dan zou daar misschien toch wel wat inzitten? En bovendien had ze wel door dat al die jongens met wie ik aan het daten was, dat ik daar niet echt verliefd op was. Dat voelde toch wel als een vreemd soort bevestiging voor mij.

Haar naam wordt verzwegen...

Voor mijn vader spelen er heel andere zaken. Hij voelt zich als blanke heteroman van zekere leeftijd niet helemaal meer thuis in het huidige maatschappelijke klimaat. Zeker omdat hij het idee heeft dat er weinig ruimte is om voor zijn geloof uit te komen. Hij voelt dus dat hij gemarginaliseerd wordt omdat hij lastig uit kan komen voor een ‘Bijbelse’ opvatting van het huwelijk. Maar die ‘Bijbelse opvatting’ laat nu juist geen ruimte voor het homohuwelijk. Zo verandert mijn coming-out in een gesprek over de blijkbaar marginale status van de witte heteroman. Voor mij toch zeer onbevredigend.

Later blijkt dat die aanvankelijke openheid van mijn moeder toch weer omslaat. Het bestaan van mijn vriendin is een enorm taboe. Zelfs haar naam mag niet genoemd worden. Ik mag niets vertellen wie ze is en wat ze voor mij betekent. Ook wordt haar bestaan angstvallig verzwegen voor de familie. Dat ik juist haar naam toen niet mag noemen, weegt emotioneel zeer zwaar. Want een naam is de essentie van een persoon.

Ik twijfel er in die periode vaak aan of ik wel de goede keuzes maak. Moet ik assertiever zijn naar mijn familie toe? Meer opkomen voor de belangen van mij en mijn vriendin, in plaats van telkens hun emoties centraal te stellen? Die twijfel begint te zwaar te wegen. Ik moet op twee borden schaken. Enerzijds ga ik door het pijnlijke proces met mijn familie, anderzijds blijkt ook mijn coming-out gevolgen te hebben voor mijn baanzekerheid. Mijn geaardheid en nieuwe relatie was iets heel persoonlijks en bron van mijn grootste vreugde. Nu is het iets 'objectiefs' geworden, waar iedereen een mening over heeft, waar iedereen zich tegen aan kan bemoeien. Mijn geaardheid wordt een discussiepunt, een struikelpunt, zowel in de familie als in mijn professionele leven.

"Ik heb enorm onderschat hoe moeilijk uit de kast komen is. Ik dacht dat ik het wel eventjes ging doen."

Wonden gaan helen...

Geen wonder dat het niet goed gaat met me. Ik krijg in die tijd hyperventilatie-aanvallen. Ik werk een tijdje halve dagen om wat rust te krijgen. Ik denk vaak: hoe kan het dat ik dacht zo sterk te staan, en dit me toch bijna omver krijgt? Mijn gedachten gaan ook veel naar jonge mensen die op een veel vroegere leeftijd hierdoorheen gaan en die misschien niet voelen dat God onvoorwaardelijk van hen houdt. Jongeren die een minder groot supportnetwerk hebben. Ik begin het in te voelen waarom er zoveel zelfmoorden of pogingen tot zelfdoding zijn onder holebi’s. Ik ben heel dankbaar dat ik nooit in die diepte beland ben. Maar de pijn gaat ook bij mij diep. Die pijn raakt een existentiële laag. En ik weet ook dat die pijn niet zomaar ongedaan gemaakt kan worden.

Ik heb enorm onderschat hoe moeilijk uit de kast komen is. Ik dacht dat ik het wel eventjes ging doen. En in die eerste vroege dagen vol verliefdheid leek dat ook zo. Ik dacht: ik ben volwassen, economisch zelfstandig, ik heb mijn mening gevormd, mijn relatie met God is sterk, en ik heb een vriendenkring die mij support. Het leek van de buitenkant alsof alle vinkjes wel goed stonden en ik het risico wel kon nemen. Maar alsnog ben ik bijna aan mijn coming-out onderdoor gegaan.

Toch wist ik wel dat de wonden zouden gaan helen. Dat dit nog maar het begin van mijn verhaal zou zijn, en niet het einde. Dat ik mijn verhaal ooit zou kunnen gebruiken om anderen te supporten die ook door hetzelfde heengaan. Als al het stof is neergedaald, neem ik rustig de tijd om aan genezing te werken.

Nog niet uitgelezen?

We hebben nog meer verhalen voor jou.

Geheim Begin

Geheim Begin is onderdeel van LCC+
Zij zetten zich door middel van projecten in voor meer sociale acceptatie van LHBTI’ers in christelijke kringen.