Ik wist dat ik mijn ouders pijn ging doen door uit de kast te komen. Het contrast zou niet groter kunnen zijn: ik was gelukkig vanwege mijn nieuwe relatie, maar juist mijn geluk zou hun zo veel ongeluk brengen. Toch wist ik dat ik deze stap wilde zeggen. Ik wilde eerlijk zijn en geen dubbelleven leven.
Ik koos mijn moment zorgvuldig. Het was een mooie zondag. Zo’n traditionele zondag zoals er niet veel meer zijn sinds ik niet meer in Nederland woon. Samen naar de kerk. Koffie drinken met wat lekkers en de preek bespreken.
Maar de vertrouwde gezelligheid was schijn. Want ik wist dat ik hun één van de ergste dingen ging vertellen die hun kon overkomen. Ik wist dat ik de shock in hun ogen zou zien. De realisatie dat het écht waar was. Dat zij nu ‘één van die ouders’ geworden waren. Ik zou willens en wetens de bom droppen die hun leven overhoop zou halen. En dat terwijl zij al die jaren dachten dat zij ‘veilig’ waren. Hun kinderen waren gelukkig ‘gewoon’ als hetero uitgevallen.